Achter op het land, richting beek, zie je nog duidelijk de contouren van de historische landbouwgrond: de es. Hier wordt al sinds de middeleeuwen geboerd. Elk jaar werden er heideplaggen met mest opgebracht en zo is de grond door de eeuwen opgehoogd. Essenlandschappen zijn karakteristiek voor dit deel van Overijssel, en hun cultuurhistorische waarde is beschermd in het bestemmingsplan. In de laatste vijftig jaar zijn veel essen vlak geveegd om het bewerken met grote landbouwmachines makkelijker te maken. Toch zie je bij ons nog veel van de karakteristieken, zoals een lichte glooiing en een oude houtwal als bescherming langs de es.

Belangrijk om deze es, en daarmee een stukje geschiedenis, zichtbaar te houden. Niet volplanten met bomen dus. Na de teleurstelling daarover weggeslikt te hebben (méér bos, méér bos!) hebben we de tijd genomen om tot een andere invulling te komen. Traditionele graanteelt, verbouwen van duurzame bouwmaterialen, een groenteteler uitnodigen - al deze ideeën zijn voorbijgekomen. Maar we konden hiervoor in de buurt geen geschikte partners vinden, en zelf kunnen we het werk er niet bij hebben. Mede daarom kiezen we ervoor om de paarden het werk te laten doen. Door te begrazen houden zij het landschap open. De paarden schuiven steeds door naar een ander weitje, waardoor verschillende soorten kruiden en bloemen een kans krijgen. Zo kan er een divers bloemrijk hooiland ontstaan. Ook voor de paarden erg gezond.

We leggen een ‘paddock paradise’ aan, waarin de paarden hun natuurlijke gedrag kunnen volgen, en genoeg lichaamsbeweging krijgen bij het zoeken naar voedsel en water. Daarvoor moet nog wel een afrastering komen, ook om te zorgen dat de paarden het jonge bos niet kaalvreten. Ontelbaar veel palen slaan we de grond in, met kilometers schrikdraad (wat zeiden we nou, over werk wat we er niet bij konden hebben?!). Aan de rand van het erf bouwen we een schuilstal. Langs de wei planten we voederhagen. Daarachter begint de oplopende voedselbosrand: Het Beekbos. [LINK NAAR PLANTDAGEN-ARTIKEL]

Nu we toch weten hoe dat moet, zo’n hekwerk, gaan we maar meteen door met een hek tegen de reeën. De jonge aanplant blijkt namelijk erg in trek bij het lokale wild. Buurman Tom Agten staat ons bij met z’n decennialange ervaring met hekwerken, en ook neef Nick komt twee dagen in de week helpen. Dan gaat het hard.