Voedselbosboeren is investeren voor de lange termijn. Niet alleen voor een betere planeet, maar ook qua inkomsten. Financieel is daarvoor een lange adem nodig. Nú investeren - in land, in plantgoed, in uren. De inkomsten komen pas na een paar jaar op gang, en zijn pas na 10-15 jaar op hun piek. Hoe overbruggen we dat?

Het startkapitaal brengen we zelf mee. Dat komt vooral uit de verkoop van een bedrijf en onze woningen in Amsterdam. Bij de aanleg van het voedselbos worden we ondersteund door Stichting Voedselbosbouw,  in de vorm van kennis, ontwerpuren en een bescheiden bijdrage voor de aanschaf van plantgoed. Daarnaast onderzoeken we de subsidiemogelijkheden vanuit de gemeente, provincie en het waterschap. Die vergoeden mogelijk een deel van de aanplant van houtwallen en hagen,  maatregelen om water vast te houden, het graven van poelen en het versterken van leefgebied voor bedreigde diersoorten.

Als voeselbosboeren kunnen we, net als iedere andere boer, aanspraak maken op de jaarlijkse Europese landbouwsubsidie. Die subsidie wordt berekend per hectare. Vanaf 2023 zal de subsidie anders berekend worden, waarbij onder andere biodiversiteit zwaarder meetelt. Hoewel de regels nog niet bekend zijn, pakt dat naar verwachting gunstig uit voor voedselbossen.

Een groot verschil met gangbare vormen van landbouw zit 'm in de lopende kosten. Die houden we zo laag mogelijk: Wat er niet uit gaat hoeft er ook niet in. Waar een akkerbouwer of melkveehouder elk jaar opnieuw geld moet uitgeven  - aan zaaigoed, meststoffen, bestrijdingsmiddelen, brandstof, loonwerkers, de veearts - zijn die uitgaven voor een voedselbos, na de aanplant, bijna verwaarloosbaar.  De eerste jaren verwachten we nog kosten te hebben aan vervanging van plantgoed en water geven. Daarna zorgt het bos, op wat onderhoud na, voor zichzelf.